Pczak uzbecki 4 (damast, ebonit, sadaf)

Pczak (od uzbeckiego słowa Pichoq – nóż) to tradycyjny nóż Uzbeków i Ujgurów rozpowszechniony z niewielkimi różnicami w szczegółach w całej Azji Środkowej. Pczaki tradycyjnie mają jednosieczną klingę o pełnym płaskim szlifie osadzoną w wąskiej rączce o okrągłym przekroju. Wąski tang wychodzi z klingi na poziomie grzbietu. Są to noże użytkowe, do robót kuchennych, chociaż u Ujgurów pczak był atrybutem mężczyzny, więc musiał być też używany jako broń. Pczaki robiono z różnych materiałów, dla bogaczy mogły to być wysokiej jakości stale z bogato zdobionymi, jednak takie egzemplarze należały do rzadkości. Bułat i damast szedł raczej na szable, a masowo wytwarzane pczaki robiono ze stali węglowych o niewysokiej twardości. Ten egzemplarz należy do droższej odmiany pczaków, u których głownia wykonana jest z uzbeckiego, niskohartowanego, ale jednak damastu. Głownia jest podatna na korozję, należy pamiętać o wycieraniu noża po użyciu i przechowywać w suchym miejscu. Profil głowni typu kajke – czubek noże podniesiony jest do góry powyżej linii grzbietu. Rękojeść z ebonitu ze wstawkami z masy perłowej (sadaf). Pochwa o tradycyjnej dla noży z tego regionu formie wykonana ze sztucznej skóry z plastikową wstawką i ozdobnym tłoczeniem.

Długość całkowita: 292 mm

Długość ostrza: 179 mm

Szerokość ostrza (maks.): 30 mm

Grubość klingi (maks.): 3,5 mm